Kura Rosa

1.Rozróżniamy pięć odmian kury rosa. Najwyżej cenione są rosa 1 i rosa 5, ponieważ wywodzące się z nich kurczęta są autoseksingowe – młode kurki i kogutki różnią się barwą puchu. Pisklęta rosa 1 to potomstwo kury-mieszańca dwóch rodów sussexa i koguta Rhode Island Red. Jednodniowe kogutki mają jasnokremowy kolor, kurki zaś brązowy. Brązowe upierzenie ma również dojrzała kura, która w wieku 20 tygodni waży do 2 kg. Kolejna popularna odmiana – rosa 5 – to wynik skrzyżowania kury Barred Rock z kogutem New Hampshire. Pisklęta są czarne, ale kogutki mają na głowach białą plamkę, dzięki czemu łatwo odróżnić je od kurek. Wyrośnięta kura ma upierzenie czarne, a wokół szyi złote. W wieku 20 tygodni waży ok. 1,8 kg. Pozostałe odmiany rosy pochodzą z krzyżowania międzyrasowych kur Rhode Island Red x sussex z kogutami: Rhode Island Red (Rosa 2), New Hampshire (Rosa 3) i Barred Rock (Rosa 4). Kurczęta tych odmian nie są autoseksingowe.

Charakterystyka

Dorosłe kury ważą 2,5 kg, koguty natomiast 3-4 kg. Podobnie jak przedstawiciele innych ras ogólnoużytkowych, ptaki te mają tułowia o prostokątnym zarysie, z dobrze rozwiniętą częścią trzewiową i umięśnioną piersią. Barwy skoków, dziobów i oczu różnią się w zależności od odmiany. Rozmaite mogą być też rysunek i kolor upierzenia – najczęściej spotyka się kury czerwone, ale występują również osobniki o ubarwieniu czarnym (rosa 5) i jarzębatym (rosa 4). Wszystkie odmiany rosy cechują się bardzo dobrą zdrowotnością i wysoką nieśnością (260-280 jaj rocznie, 250 już w pierwszym roku produkcji). Jaja ważą 55-62 g, mają brązowe skorupy i wysoki procent wylęgowości, sięgający 90%. Kury rosa, w przeciwieństwie do wydajnych niosek typu lekkiego, mają silnie rozwinięty instynkt kwoczenia.

Warunki utrzymania

Ptaki tej rasy wymagają większej ilości pożywienia niż lekkie nioski – dziennie powinny zjadać po 130-135 g pokarmu. Jednocześnie cechują się bardzo dobrym wykorzystaniem paszy i dużą skłonnością do żerowania, dlatego doskonale nadają się do chowu półintensywnego i ekstensywnego. W takich systemach chowu ptaki spędzają cały dzień (lub jego większość) na wybiegu, uzupełniając dietę świeżą zieleniną, owadami, skorupiakami i drobnymi kamyczkami. Jako podstawowa pasza dla kur rosa sprawdzi się uniwersalna mieszanka dla niosek, urozmaicona dodatkiem ziaren zbóż (w proporcji 2 części mieszanki na 1 część ziaren). Kury trzymane w systemie ekstensywnym potrzebują bezpiecznego schronienia przed nocnymi drapieżnikami i złą pogodą. Kurnik, w którym będą spały i znosiły jajka, powinien być ocieplony, jasny i dobrze wietrzony. Jego rozmiary zależą od liczebności stada – na dwa ptaki powinien przypadać 1 m2 powierzchni. Wielkość stada wpływa też na liczbę potrzebnych gniazd: jedno wystarczy dla 3-4 kur

Leghorn

Leghorn Zyskał sporą popularność ze względu na swoją produktywność. Nazwa rasy pochodzi od włoskiego portu Livorno. Waga koguta – 2,6 kg, kurczak – około 2 kg. Tej rasy nie można nazwać mięsem. A mięso jest twarde, twarde i wytrawne. Jeśli nadal można jeść młode zwierzęta, osoba dorosła jest całkowicie niezdatna do jedzenia.

Charakter i temperament rasy

Kury Leghorn są bardzo aktywne i nie lubią siedzieć spokojnie. Ludzie są traktowani życzliwie i z ufnością. Ptaków nie można nazwać zbyt inteligentnymi, ale nie wyróżnia ich głupota. Nie agresywny.

Jak określić wiek kurczaka

Czasami prywatni handlarze lub niedoświadczeni rolnicy dają się nabrać na jawne oszustwo ze strony sprzedawcy. Chcąc kupić młodą kurę nioskę, idą do domu z dorosłą kurą, której wiek rozrodczy dobiega końca. Pierwszym krokiem jest zwrócenie uwagi na: brzuch z kurczaka. Im starsza osoba, tym bardziej zestalona z powodu nagromadzonego tłuszczu, u dorosłego ptaka krążenie krwi jest upośledzone, a grzebień staje się jasnoróżowy i chłodny. Młoda kura nioska jest ciepła i jasna, dziób młodego ptaka jest żółty. U osoby dorosłej jest jaśniejsza. Pamiętaj, aby nakarmić ptaki. Młode i niedoświadczone kury szybko rzucą się na przysmak, podczas gdy starsze będą podchodzić powoli i ostrożnie.

Jak odróżnić kurczaki od koguta

Możesz odróżnić kobietę od mężczyzny już w młodym wieku. Rolnikom zaleca się przyjrzenie się tylko dwóm głównym wyróżniającym wskaźnikom: U kurczaków Leghorn 15 dnia przegrzebek długo pozostaje bladoróżowy. U samców w tym czasie zmienia kolor na czerwony. Pod koniec 20. dnia zmienia kolor na jaskrawoczerwony. Samce mają bardziej nasycony kolor piór, a kury są zawsze jaśniejsze i bardziej jednolite.

Kiedy zaczynają się spieszyć?

Wielu nie wie, w jakim wieku Leghorny zaczynają się spieszyć. Jest to jedna z najbardziej płodnych ras ptaków jajecznych. Młode kury nioski znoszą prawie codziennie i produkują co najmniej 300 jaj rocznie. Dlatego ta rasa tak lubi rolników, którzy hodują kurczaki nie na mięso, ale na jajka. Koguty są niezwykle aktywne, więc około 96% kurczaków jest zapłodnionych. Masa jajeczna – 58-70 g. Kurczak wyróżnia się wczesną dojrzałością, zaczyna nieść od 4 miesięcy. Przez pierwsze 60 dni jajka mogą być małe. Możesz używać kurczaka jako kury nioski nie dłużej niż 2 lata. Po tym wieku produktywność ptaków natychmiast spada, podobnie jak jakość jaj.

Zielononóżka kuropatwiana

Nie potrzebuje wiele uwagi ze strony hodowcy. Znakomicie czuje się na świeżym powietrzu, gdzie ma swobodny dostęp do urozmaiconej diety, co wpływa na smak jajek. Uwaga – wybieg (łąka, pastwisko) powinnien być zlokalizowany z dala od ruchliwych tras i fabryk. Co ciekawe, wędrująca po okolicy Zielonoonóżka, zawsze trafi do kurnika. To rasa idealna dla małych producentów, najlepiej chowa się w niewielkich stadkach (ciasnota, stres mogą prowadzić do pterofagii, kanibalizmu, niskiej odporności). Kury tej rasy ważą około 1,8 kg i są szaro-brązowe (kuropatwiane). Koguty ważą około 2,4 – 3 kg, są rudo-brązowe, mają czarny, długi i połyskujący zielono ogon. Zielononóżka kuropatwiana znosi w ciągu roku około 160 jaj (masa raczej nie przekracza 58 g, skorupka jest kremowo-szara). Dodajmy, że jaja cechuje obniżona zawartość cholesterolu, a mięso tych kur jest dobrej jakości i charakteryzuje się niską zawartością tłuszczu surowego. Rasa ma silnie rozwinięty instynkt macierzyński. Nazwa Zielononóżka kuropatwiana pochodzi od zielonych skoków. Jako rasa została wyodrębniona pod koniec XIX wieku, nazwy jej użyto po raz pierwszy w 1905 roku.

Czubatki

Czubatki występują w dwóch typach. Pierwsze są to ptaki standardowe, czyli duże, których masa ciała koguta wynosi od 2 do 2,5 kg , a kury od 1,5 do 2 kg. Z kolei kogut czubatki miniaturowej waży do 0,8 kg a kura do 0,7 kg. Czubatki standardowe znoszą rocznie od 100 do 140 jaj o wadze 50g w białej skorupie, a miniaturowe do 80 jaj o wadze 30 g również w białej skorupie. Głowa obydwu typów czubatek powinna być średniej wielkości z wypukłym ciemieniem, z którego wyrasta duży czub. Czub musi być duży, składający się z długich piór opadających na szyję i obie strony głowy.

Czubatki nie posiadają na głowie grzebienia. Oczy z kolei powinny być czerwone lub ciemne, zausznice małe i białe, a dzwonki średniej wielkości. Kark ptaków musi być średnio długi z opierzoną grzywą, a grzbiet szeroki w ramionach, zwężający się ku tyłowi i lekko wygięty. Ogon czubatek powinien być wysoko noszony, zwarty z długimi, pięknie zwisającymi piórami. Samica ma bardziej widoczny brzuch, a jej bardziej okrągły czub składa się z szerokich piór, zaokrąglonych na końcach. Czub kury ma kształt zbliżony do pełnej chryzantemy. Istnieje wiele odmian barwnych czubatek. Białe czubatki posiadają czysto białą tonacje upierzenia bez żółtego nalotu, a dziób i nogi powinny mieć barwę od białej do niebiesko-szarej. Czubatki niebieskie charakteryzuje równomiernie rozłożona ciemno-niebieska barwa, niekiedy z ciemniejszym rysunkiem. Czub ptaka jest biały, a dziób i nogi ciemno-niebieskie.

Czarne czubatki cechuje z kolei czarna barwa upierzenia z zielonym połyskiem i białym czubem. Nogi i dziób u tej odmiany barwnej są ciemno-niebieskie aż do czarnych. Z kolei podstawową barwą czubatek cętkowanych jest kolor czarny, a na każdym piórku znajduje się szaro-niebieski rysunek. Czub jest biały, a dziób i nogi szaro-niebieskie. Kogut jest zawsze jaśniejszy od kury. Czubatki czarno-białe posiadają białe plamki równomiernie rozłożone po całym ciele, które jest czarne z zielonkawym połyskiem. U młodych kur plamki są bardzo małe, ale w drugim roku po wypierzeniu są decydowanie większe. Czub pozostaje biały, a dziób i nogi są czarne.

Brojler

Od początku swojego istnienia kurczak określany mianem brojlera miał spełniać określone warunki, dyktowane przez rynek – a więc przez klientów, którym zależało na tym, żeby filety (piersi) z kurczaka były jak największe, a tuszki miały jasny kolor i były powleczone cienką, łatwą do przypieczenia skórą. Dla hodowców, lub raczej: producentów drobiu, od razu najważniejsze stały się względy ekonomiczne: chodziło (i nadal chodzi…) o to, żeby uzyskać jak najwięcej mięsa, przy jak najmniejszym zużyciu paszy dla drobiu. Do hodowli brojlerów wykorzystuje się kurczaki tych ras, które szybko przybierają na wadze. Jednak w Polsce nie ma stad zarodowych kur, jedynie stada prarodzicielskie i rodzicielskie, z których pochodzą poszczególne linie towarowe takie jak: Ross 308, Ross 508, Ross 708, Ross PM3, Cobb 500, Hybro G+, Hybro PN+, Flex, F15 i JA57.

Kurczęta brojlery charakteryzują się m.in. takimi cechami jak:
• szybkie tempo wzrostu,
• szybkie dochodzenie do szczytu średniodobowych przyrostów masy ciała
• małe otłuszczenie
• duża wydajność rzeźna (stosunek procentowy wagi tuszy mięsnej z częściami wewnętrznymi do masy żywca)
• doskonałe umięśnienie klatki piersiowej i ud
• biała barwa upierzenia i biała lub żółta skóra

Jak hoduje się kurczaki brojlery

Brojlery najczęściej pozyskuje się w ramach chowu przemysłowego, który często sprowadza się do stłoczenia kur w ogromnych hangarach, w warunkach urągających humanitarnemu traktowaniu zwierząt. Choć dbanie o zdrowie i dobre samopoczucie na każdym etapie odchowu kur powoli staje się standardem – szczególnie w Europie Zachodniej – a warunki, w jakich przebywają zwierzęta przesądzają o wartościach odżywczych pozyskiwanego z nich mięsa, wciąż wiele hodowli przemysłowych nie spełnia elementarnych standardów. Zgodnie z europejskimi normami, na jeden metr kwadratowy w hodowli przemysłowej przypada 19 zwierząt (do 10. dnia życia pisklęta brojlerów mogą przebywać w dużym zagęszczeniu – 40-50 szt/m²!). Skutkuje to tym, że nie mogą się one swobodnie przemieszczać. Szybko tuczone kurczaki brojlery (potrafią osiągnąć 2.6 kg w 42 dni) nabawiają się problemów z nogami (łamliwość kości) lub z sercem (zawał), nie potrafią przedostać się do wody i pożywienia. Jeśli chów odbywa się w otwartych halach, kurczaki nie mają się gdzie schować, dlatego latem, w przypadku kiepskiej wentylacji, umierają na skutek tzw. stresu cieplnego. Chów brojlerów trwa do 5-7 tygodnia ich życia, co jest związane z opłacalnością produkcji. Najintensywniejszym tempem wzrostu odznaczają się brojlery między 1. a 4. tygodniem życia, następnie wskaźnik ten stopniowo maleje. Bardzo ważne w chowie brojlerów jest dobranie odpowiedniej paszy, dlatego warto postawić na paszę dla brojlerów tylko od zaufanych producentów.

Brojler zagrodowy

Rosnąca świadomość konsumentów sprawia, że coraz częściej rezygnują oni z kur z chowu przemysłowego i poszukują brojlerów hodowanych w ekologicznych warunkach. Czas chowu brojlera zagrodowego jest dłuższy niż w przypadku chowu przemysłowego i wynosi nie mniej niż 56 dni. Okres ten jest wypełniony dużą aktywnością kurczaka (ma on więcej przestrzeni niż tradycyjne kurczaki) i odżywianiem dobrej jakości mieszankami paszowymi oraz pszenicą, kukurydzą, pszenżytem, słonecznikiem, rzepakiem, a także grochem czy bobikiem. To tzw. chów ekstensywny, opierający się przede wszystkim na wykorzystywaniu warunków naturalnych, co oznacza, że kury wypasane są na dużych wybiegach i często żyją wespół z innymi zwierzętami gospodarskimi, w zaadaptowanych do tego celu pomieszczeniach. Mięso z brojlera zagrodowego ma cieńszą skórkę i mniej tłuszczu niż w przypadku kurczaka z chowu przemysłowego, jest dobrze umięśnione.

Ile waży kura brojler

Polski brojler oddawany do zakładu ubojowego waży średnio 2,44 kg. Cięższe brojlery trafiają do uboju np. w Hiszpanii (2,66 kg), na Cyprze (2,64 kg) oraz we Włoszech (2,60 kg). Z kolei najlżejsze brojlery w Europie produkowane są w Austrii (1,83 kg), w Portugalii (1,85 kg), w Czechach (1,90 kg) oraz w Szwecji (1,91 kg).

Czy brojler znosi jajka

Brojlery są w stanie znosić jajka, ale te hodowane w trybie przemysłowym zwykle tego nie robią, ze względu na warunki bytowe i krótki czas życia. Z kolie brojlery zagrodowe, wolnożyjące dają jaja częściej, choć nie zmienia to faktu, że w obu przypadkach są to kury hodowane na mięso, w odróżnieniu od kur niosek, których celem jest wyłącznie składanie jaj. Ile żyje brojler 42 dni – to średni okres chowu polskiego brojlera, który należy do najdłuższych w Unii Europejskiej. Dla porównania, w Niemczech okres ten wynosi 30 dni, a w w Czechach i Danii – 35. Podsumowanie Aby kurczęta brojlery mogły osiągnąć pożądaną przez producenta masę ciała w jak najkrótszym czasie, potrzebują odpowiedniego żywienia. Zgodnie z Ustawą o ochronie zwierząt, kurczęta powinny mieć stały dostęp do paszy dla kurcząt, albo być karmione w pewnych odstępach czasu, nie mogą też być pozbawione pokarmu dłużej niż 12 godzin przed przewidywaną godziną uboju

Green Shell

Jest to nowość na Polskim rynku! Kury tej rasy mają bardzo wysoką nieśność oraz co najważniejsze skorupki jajek są w kolorze ZIELONYM! Kury Green Shell mają tzw. „Czapeczke z piórek na głowie” która dodaje im uroku i stają się unikatowe. Rocznie znoszą one około 160 jaj, o wadze około 55 g.

Lohmann Sandy

Nowość kura niesie jajo o barwie kremowej. Bardzo wydajna około 310 jaj w roku!
• Pochodzenie Kury Lohmanka pochodzą z Niemiec.
• Waga Ich waga waha się od 1,5 kg do 1,7 kg i dlatego jest jednym z lekkich rodzajów kur.
• Jajka W składanych gniazdach znajduje się do 310 jaj z brązową skorupą o wadze około 63 g rocznie.

Green Shell Dark

GREEN SHELL DARK Kury tej rasy niosą jajka w kolorze CIEMNEGO BRĄZU ( czekoladowy kolor).

Kurka ta ma charakterystycznie porośnięte nogi piórami.

Wielkość jajka jest również standardowa i niczym nie odbiega od jajka od Zwykłej Kury.

Messa

Kura messa 443 i messa 445 to krajowe mieszańce ogólnoużytkowe. Charakteryzują się wysoką nieśnością, a przy tym większą odpornością na surowe warunki środowiska niż kury typu lekkiego. Ze względu na dobrze rozwinięte mięśnie piersi i nóg rasa ta jest użytkowana również w kierunku mięsnym.

Charakterystyka

Kura messa to mieszaniec koguta Rhode Island Red i kury Rhode Island Red x Leghorn. Ma pokrój charakterystyczny dla kur typu średniociężkiego. Jej sylwetka przypomina kształtem prostokąt: zarówno część brzuszna, jak i piersiowa są dobrze rozwinięte. W wieku 20 tygodni kury osiągają wagę 1,6 kg, koguty zaś – do 3,3 kg. Ich upierzenie przybiera różne kolory – może być czerwone, białe, czarne, a często też niejednolite, z brązowymi i czarnymi przebarwieniami. Ptaki mają duże, opadające, pojedyncze grzebienie z siedmioma ząbkami. Dzioby i skoki przybierają barwę cielistą.

Kury messa zaczynają się nieść ok. 160 dnia życia i rocznie znoszą do 290 jaj o kremowobiałych skorupkach. Masa jaja wynosi zazwyczaj 55-66 g. Podobnie jak nioski typu lekkiego, Messa nie posiada instynktu kwoczenia.